Židovski molitveni prostor se na mnogim aezicima zove sinagoga, što na grčkom znači okupljalište. Na hebrejskom jeziku koriste se i nazivi bet tefila (klub molitve) bet kneset (kuća okupljanja). Aškenaski sinagogu nazivaju (škola, odnosno mjesto učenja), a Sefardi kai (zajednica, odnosno mjesto okupljanja). Kao sjećanje na srušeno jeruzalemsko svetište, sinagoga se često označava kao tempi (hram).
Raznolikost naziva ukazuje na višeznačnost onoga što sinagoga jeste mjesto na kojem se moli, čita i izučava tora, ali i okupljalište za vjerske i obiteljske proslave i komemoracije.
Zavisno od veličine i imovinskog stanja zajednice, sinagoge se razlikuju po veličii, materijalu (drveta, kamena, opeke, betona) stilu gradnje. Ponekad nastaje preuređenjem postojeće građevine u molitveni prostor. Da bi se prostor posvetio i postao sinagoga, potrebno je u zidu okrenutom Jeruzalemu urediti, sveti ormar aron hakodeš sa svitcima tore.
U ortodoksnim sinagogama žene mole u odvojenim prostorima.
